Feiten
Som der delen
Triomfantelijk, een béétje triomfantelijk kijken ze wel. En ze hebben wel een béétje gelijk ook. Deze elf winnen de race naar het eerste elftal. En dat terwijl zojuist twee grote spelersgroepen zijn samengevoegd. Alkmaar’54 en fc Zaanstreek, de betaalde voortzetting van ‘de grote Koogse’ KFC, hebben besloten tot fusie. In de Zaanstreek wil het maar niet boteren tussen KFC en ZFC. De Molenaars van KFC komen in contact met zakenman Jan van der Ben, de verse voorzitter van Alkmaar’54. Hij wil rechtsbuiten Wim de Jager van FC Zaanstreek naar Alkmaar halen. Het botert tussen Jan, Klaas en Cees. Er verhuist niet één speler, er verhuist een hele club. Het geheel heet nog geen AZ’67. In de noordkant van de provincie heet het Alkmaar/Z maar in de Zaanse krant De Typhoon heet het A/Zaanstreek. Dat gaat natuurlijk niet goed. In het najaar wordt besloten tot de titel AZ’67, in de landelijke pers aangeduid als een ziekenfondsclub. Algemeen Ziekenfonds, ach ja, weten ze veel. Nou , daar komen ze nog achter. Het is een goede ploeg die daar triomfantelijk staat te kijken. De mannen blijven 21 wedstrijden ongeslagen. Vooral op basis van de klassieke filosofie van trainer Lesley Talbot die in 1953 RCH uit Heemstede landskampioen maakte en in 1964 DWS. Talbot gaat steevast uit van een gesloten verdediging. Vanuit de nul kun je bouwen aan een overwinning. Nou, bij Alkmaar/Zaanstreek is de defensie op orde. Zeker uit de Zaanse sector komen mannen die een balletje kunnen afpakken... Arie Hersche, Jan van Veen, Dick Molenaar, Piet Ouderland, aangevuld met Wim Kabel, Jan Visser en Henk Tijm. De cijfers aan het einde van de rit wijzen het uit: in 36 wedstrijden krijgt AZ’67 zegge en schrijve 22 doelpunten tegen. Ze máken er ook niet zo veel maar dat is wat anders (57 goals in 36 wedstrijden). Middenvelder Siem Tijm is topscorer met 13 doelpunten. Vanaf 13 augustus 1967 gaat het goed met Alkmaar/Z. Het wordt 2-2 tegen Willem II. Vanuit die gesloten defensie blijft de club ongeslagen, ook als de naam wordt gewijzigd in AZ’67. Die verandering wordt bekroond met een 2-0 overwinning op De Volewijckers. Ach, what’s in a name? Om de hoogste eer wordt gestreden met Holland Sport, dat op 21 januari 1968 in de mist met een 2-1 nederlaag naar Scheveningen wordt gestuurd. In de bestuurskamer is men niet tevreden; het oproer kraait alweer. Er moet béter
worden gespeeld, mooier, doeltreffender. Lesley Talbot sneuvelt. Hij wordt opgevolgd door Wim Blokland, de trainer die meekwam van fc Zaanstreek. Hij heeft de jeugd en het tweede elftal onder zijn hoede. Wim Blokland predikt eenvoudige filosofieën. “Voetbal is een simpel spel”, zegt-ie. “Je moet met z’n allen ervoor zorgen dat de bal aan de overkant in het netje komt. Daar moet heel het elftal voor werken.” Hij heeft het beste van twee clubs onder zijn hoede en dat is meer dan de som der delen. Het lukt hem met de ploeg als tweede te eindigen, achter Holland Sport en opnieuw te promoveren naar de eredivisie. Dat is trouwens ook weer op het nippertje, want Den Bosch ligt op de loer met twee punten achterstand. Op 16 juni 1968 wordt met 1-2 gewonnen bij De Volewijckers. Een gelijkspelletje was voldoende maar daar laat AZ’67 het niet op aankomen. Ze winnen de allerlaatste wedstrijd met één doelpuntje verschil. Ze stappen trots een klasse omhoog, naar de eredivsie. De vele supporters trekken vanaf Amsterdam-Noord in volle bussen juichend door de Zaanstreek naar Alkmaar. De fusie loont en blijkt meer dan de som der delen. Triomfantelijk.